ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΉ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ 2018

https://news.marathonpress.gr/gymnasio-lykeio-marathona-taksidi-verolino/

https://www.dimotisnews.gr/me_thema_tin_elliniki_glossa_to_gymnasio_toy_marathona_stin_omogeneia_tis_germanias.php?page=1

Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΚΙΛΕΛΕΡ

Το Κιλελέρ πέρασε στην ιστορία ως η πιο αποφασιστική στιγμή των κολίγων, που θέλησαν να βάλουν τέλος σε μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια και δικαιώματα.

Πηγή: tvxs (κείμενο και βίντεο)

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ

Στις 26 Ιουνίου του 1874, έγιναν και πάλι εκλογές στην Ελλάδα. Τρεις μέρες αργότερα, στις 29 του μήνα, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Οι Καιροί» το περίφημο άρθρο με τίτλο «Τις πταίει».
Με αυτό, καταγγέλλονταν όλες οι κυβερνήσεις, από το 1868 κι έπειτα, ως προσωπικές, νόθες, αποτέλεσμα και μόνο του προνομίου που είχε το στέμμα να διορίζει
πρωθυπουργούς. Το άρθρο ήταν ανυπόγραφο κι ο διευθυντής της εφημερίδας, Π. Κανελίδης, κλήθηκε σε απολογία. Ο Τρικούπης ανέλαβε την ευθύνη. Αυτός το είχε γράψει. Τον συνέλαβαν και τον προφυλάκισαν στις 6 Ιουλίου. Στις 9, δημοσιεύτηκε και δεύτερο άρθρο του με τίτλο «Παρελθόν και ενεστώς». Σ’ αυτό, εξηγούσε πως ο Όθων έφτασε να εξωστεί, επειδή ανέχτηκε τις εκλογές βίας και νοθείας κι επειδή αδιαφορούσε για τη λαϊκή θέληση.

Την επομένη, 10 Ιουλίου του 1874, ο Χαρίλαος Τρικούπης αποφυλακίστηκε με εγγύηση. Στις 23 απαλλάχτηκε με βούλευμα.

Στις 11 Αυγούστου του 1875 ο βασιλιάς Γεώργιος εκφώνησε τον γραμμένο από τον Τρικούπη λόγο του θρόνου. Με αυτόν, διακήρυσσε την «αρχή της δεδηλωμένης».

Στις εκλογές του 1881 θριαμβευτής, ο Τρικούπης ανέλαβε πρωθυπουργός και ξεκινά η ηράκλεια

προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του κράτους και την ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από την ανάπτυξη των φυσικών της πόρων και τη δημιουργία σύγχρονου συγκοινωνιακού δικτύου.

Ήταν η λαμπρή οκταετία που διακόπηκε για ένα χρόνο, όταν παρεμβλήθηκε μια κυβέρνηση Δηλιγιάννη που όμως δεν κατάφερε να κρατηθεί στην εξουσία. Ο Τρικούπης έθεσε τη διακίνηση του πετρελαίου σε κρατικό μονοπώλιο (του κόλλησαν γι’ αυτό το επίθετο «Πετρέλαιος», 1886), άνοιξε τη διώρυγα της Κορίνθου, ανέπτυξε τους σιδηροδρόμους, εκμεταλλεύτηκε τους φυσικούς πόρους της χώρας, αποξήρανε την Κωπαΐδα, κατασκεύασε δρόμους, αναδιοργάνωσε το στράτευμα, εξόπλισε το ναυτικό με τρία θωρηκτά κι αύξησε τα έσοδα του κράτους.

Η  πτώχευση

«Δυστυχώς κύριοι, επτωχεύσαμεν», ανακοίνωσε, στις 10 Δεκέμβρη, το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης στη Βουλή. Είχε επανέλθει στην εξουσία το Μάιο του 1892 και είχε αποτύχει να εξασφαλίσει νέο δάνειο. Από το 1879 μέχρι το 1890 είχαν συναφθεί οκτώ εξωτερικά δάνεια και πέντε εσωτερικά, ενώ παράλληλα ξεσπούσε η σταφιδική κρίση. Η νέα κυβέρνηση Τρικούπη, που εξελέγη τον Μάιο του 1892, παρουσιάστηκε στη Βουλή με ένα σκληρό πρόγραμμα περικοπών στις δημόσιες δαπάνες και με μέτρα αυστηρής λιτότητας (π.χ. έμμεσοι φόροι).

Η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε μετά την ανακοίνωση της πτώχευσης. Το 1895 απέτυχε όχι μόνο να εκλεγεί πρωθυπουργός αλλά ακόμη και να εξασφαλίσει μια έδρα στην εκλογική του περιφέρεια.: «Ανθ'ημών λοιπόν βουλευτής ο κύριος Γουλιμής-Καληνύχτα σας», είχε δηλώσει και αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Αποσύρθηκε στις Κάννες όπου και πέθανε στις 30 Μαρτίου του 1896

Ιωάννης Καποδίστριας

Ν. Καζαντζάκης "Καποδίστριας" :

– Πού ακούστει αυτός που πολεμάει για την πατρίδα να θέλει πλερωμή;

Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα από την τραγωδία του Ν. Καζαντζάκη “Καποδίστριας”:

Στη σκηνή ο Καποδίστριας και ένας παπάς που έχει έρθει να τον εξομολογήσει. Εκεί ο Κυβερνήτης λυγίζει:

Καποδίστριας: «Πολλά δεν έχω γέροντα να πω… λίγες χαρές, δουλειά πολλή, σεμνές ανάγκες. Λόγο βαρύ θα πω, ο Θεός ας με συγχωρνάει. Καμιά δεν πάτησα εντολή του, δεν θυμούμαι…

Ένα μονάχα βάρος νιώθω στην καρδιά μου. Κουράστηκα! Σιχάθηκα! Δεν τους θέλω τους Έλληνες! Συμφέροντα, ψευτιές, ατιμίες, προδοσίες…

Σιχάθηκα τους Έλληνες. Μοχθώ παλεύω πονώ και χάνομαι γι’ αυτούς, μα δεν τους θέλω. Το αθάνατο το φως μολεύουν (μολύνουν) της Ελλάδας. Γεράσαν όλοι τους στα μίση στις κλεψιές στις ατιμίες στους φόνους.

Η μόνη ελπίδα πια, η μεγάλη, τα παιδιά τους. Γι’ αυτό έχω τόσο πόθο για σχολειά. Γι’ αυτό μαζεύω απ’ τους δρόμους τα ορφανά και νοιάζομαι για τις μανάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους.

Έλληνες ίσως να γενούν αυτοί μια μέρα».

.................

Καποδίστριας: «Συμπάθησέ τους Θε μου. Θαρρούν η λεφτεριά πως είναι θυγατέρα της άμυαλης παλικαριάς».

Κολοκοτρώνης: «Ε, κυβερνήτη, πάτα ποδάρι. Μην ξεχνάς πως είσαι αφέντης. Χτύπα! Και ας σε προγκούνε “τύραννο”. Μια μέρα θα στήσουν το κορμί σου μαρμαρένιο».

[…] Καποδίστριας: «Αχ, δεν υπάρχει μια ψυχή μεσ’ στην Ελλάδα περήφανη κι αγνή που το άτιμο συμφέρον να το νικάει και δίχως κέρδος να δουλεύει. Μια μονάχα ψυχή να βρω συντρόφισσά μου».

Ο Κολοκοτρώνης ζητάει πληρωμή και ανταπόδοση για τις υπηρεσίες στην πατρίδα. Ο Κυβερνήτης αντιδρά:

Καποδίστριας: «Πού ακούστει αυτός που πολεμάει για την πατρίδα να θέλει πλερωμή. Μαλώνετε όλοι σας, βογκάτε. Κι ο καθένας το δικό του συντηράει συμφέρο. Κι εγώ κι εσείς αγωνιστές και αρχόντοι νογώ στα σωθικά την γκρεμισμένη ετούτη τη ρέμπελη, τυφλή και αδερφοφάδα Ελλάδα. Όμως νογώ και τη μελλούμενη, και μόνο γι’ αυτή δουλεύω και πονώ και θα πεθάνω».

Πηγή : antikleidi

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το σύνθημα της επανάστασης: 

Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη

                                                                                                   

Μία οικογένεια ευγενών -Jean-Baptiste Charpentier 

Ο Λουδοβίκος 16ος, βασιλιάς της Γαλλίας

Η Τρίτη Τάξη κουβαλάει στους ώμους της τους Ευγενείς και τον Κλήρο (καρικατούρα της εποχής)

Η Μαρία-Αντουανέτα και τα παιδιά της

Γενική Συνέλευση των Τάξεων (Βερσαλλίες)

Ο όρκος του Σφαιριστηρίου - (πίνακας του Νταβίντ)

Ο λαός στα όπλα

Ο βασιλιάς Λουδοβίκος στην γκιλοτίνα

Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό

(πίνακας του Ευγένιου Ντελακρουά)

Ο πίνακας αυτός χρονολογείται στο τέλος του 1830 και είναι εμπνευσμένο από τη Γαλλική Επανάσταση, οπότε θεωρείται έργο συνυφασμένο με τη νεώτερη γαλλική ιστορία. Από το 1874 φιλοξενείται στο Μουσείο του Λούβρου, ενώ από τον περασμένο Δεκέμβριο μεταφέρθηκε μαζί με πολλά άλλα έργα τέχνης στο πιο νέο και πιο σύγχρονο μουσείο της Γαλλίας, στο παράρτημα του Λούβρου, το οποίο βρίσκεται στην πόλη Λενς, πολύ κοντά στο Καλαί, στη βορειοδυτική Γαλλία.