Οι μαθητές εμπνέονται από τα λόγια των σπουδαίων ποιητών μας και επιχειρούν τη δική τους ερμηνεία για αυτά.

«Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας»

(Μανόλης Αναγνωστάκης)

         Για τον Παυλόπουλο η Ποίη­ση είναι ένα εί­δωλο άπιαστο: «Μια πόρτα ανοιχτή, για την οποία αιώνες        τώρα/φτιάχνονται ατέλειωτες αρμαθιές αντικλείδια».

Όπως καταλαβαίνουμε ο ποιητής όταν μπαίνει από την πόρτα αυτή προσπαθεί να προσεγγίσει κάτι άπιαστο. Προσπαθεί μέσα από τα συναισθήματα του, τις εικόνες και τις σκηνές της καθημερινής ζωής να δώσει ερμηνεία για αυτά, να  ανακαλύψει την απόλυτη αλήθεια. Ο ποιητής φαντάζεται, ονειροπολεί, αγαπά, μισεί , κρύβεται. Ωστόσο, στο τέλος συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι η ποίηση. Τελικά επιβεβαιώνεται πως η ποίηση είναι κάτι το άπιαστο και πως αυτή η πόρτα είναι κλειστή. Οι προσπάθειες του είναι τα αντικλείδια της πόρτας, αντικλείδια που δε θα μπορέσουν να την ανοίξουν ποτέ.

Σταυρούλα Στάθη   Α5

Για τον  Ελύτη : «……να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο,ακομα και αν ουρανος δεν υπάρχει…..»                                     

Τα λόγια αυτά του Ελύτη θα συγκινούσαν τον καθένα, γιατί η ποίηση είναι ένα παράθυρο για να ξεφεύγεις από τις δύσκολες στιγμές σου, ένα παράθυρο που για να το ανοίξεις πρέπει  να υπερβείς τα όρια σου, όπως λέει και ο Ελύτης να γίνεις άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο ακόμα και αν ουρανός δεν υπάρχει. Γιατί ακόμα και αν όλα γύρω σου καταστρέφονται εσύ πρέπει να βρεις μια αχτίδα φωτός, όσο μικρή και αν είναι, γιατί πρέπει να παλεύεις για το μέλλον σου, για το αύριο και ας μην έρθει ποτέ αυτό το αύριο και ας υπήρξαν πολλά χθες που ήλπιζες ότι θα ‘ναι αυτό το αύριο. Η ποίηση σε κάνει να ξεφεύγεις , να πετάς και να λάβεις αυτή τη δύναμη που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις με το κεφάλι ψηλά χωρίς να σκέφτεσαι τα άσχημα γεγονότα που μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή σου.

Αμάντα Νέζα,   Α4

   Για το Σαραντάρη:   «Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ»

Εκείνος ο εαυτός μας που μένει πάντα ξύπνιος περιμένοντας εκείνο το κομμάτι μας, εκείνο το άβουλο κομμάτι μας να κοιμηθεί για να μπορέσει να μιλήσει, να ακουστεί. Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δημιουργεί το άπιαστο. Που εκφράζει τον πόνο, τη λύπη, τη θλίψη την αγάπη, το πάθος με λόγια δημιουργικά τέλεια. Είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν φοβάται να εκφραστεί, όταν ο άλλος εαυτός μας κοιμάται. Η ποίηση είναι το όνειρο ενός ονειροπόλου όταν είναι ξύπνιος.

Εβελίνα Παπούλια,  Α4

Για το Λειβαδίτη: «Η ποίηση είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια»

Ο Λειβαδίτης μιλάει για την ποίηση και δίνει τη δική του ερμηνεία για αυτή, λέγοντας πως «είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια». Πιστεύω πως ο Λειβαδίτης εννοεί ότι διαβάζοντας ένα ποίημα που μπορεί να περιέχει τα πιο συνηθισμένα λόγια, ή να έχει το πιο απλό θέμα και να αναφέρεται σε κάτι γνωστό και συνηθισμένο, μπορεί κανείς να δει κάποια πράγματα τελείως διαφορετικά, να απορήσει και να αναρωτηθεί για αυτά. Ο ποιητής μπορεί να κάνει και κάτι πολύ συνηθισμένο να μοιάσει αινιγματικό, μαγικό, άπιαστο. Ο κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικά ένα ποίημα, το ερμηνεύει αλλιώς και βγάζει διαφορετικά συμπεράσματα πάνω σε αυτό. Είναι απίστευτο το πώς ένα ποίημα με απλά και συνηθισμένα λόγια μπορεί να έχει τόσες πολλές ερμηνείες και να αποτελεί ένα αίνιγμα για τους αναγνώστες, στο οποίο βέβαια δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση.

Βασιλική Κωστούλα, Α3