Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

ΕΝΟΤΗΤΑ 3



Τελικά το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας
συνδυάζεται πολύ εύκολα με το μάθημα της Ιστορίας...




Το νησί Ellis βρίσκεται έξω από το Μανχάταν. Έως τις αρχές του 17ου αιώνα ονομαζόταν Γκαλ και το 1603, όταν ο τοπικός κυβερνήτης το αγόρασε από τους Ινδιάνους το μετονόμασε σε Oyster Island. Λίγο καιρό αργότερα, αγοράστηκε από τον Samuel Ellis. Από το 1892, ως Ellis Island, ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών και συνέχισε μέχρι το 1954. Από εκεί πέρασαν 12.000.000 εκατομμύρια νεοαφιχθέντες μετανάστες. Ενδεικτικά, έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 40% όλων των σημερινών πολιτών των ΗΠΑ είχε έναν τουλάχιστον πρόγονό του στο νησί Ellis


Όταν το νησί άνοιξε τις πύλες του, μια μεγάλη αλλαγή άρχισε να πραγματοποιείται στον τομέα της μετανάστευσης στην Αμερική. Οι αφίξεις από τη βόρεια και τη δυτική Ευρώπη (τη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες) αραίωσαν και όλο και περισσότεροι μετανάστες προέρχονταν από τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μεταξύ της νέας αυτής γενιάς ήταν πολλοί Εβραίοι, Ιταλοί, Έλληνες, Πολωνοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Σέρβοι, Σλοβάκοι, αλλά και πολλοί μη-Ευρωπαίοι από τη Συρία, την Τουρκία και την Αρμενία. Όλοι ήλπιζαν για μια καλύτερη ζωή στη «Γη της Επαγγελίας», μακριά από τον πόλεμο, την πείνα και τις διώξεις.

Μετά από ένα μεγάλο, κουραστικό ταξίδι στη θάλασσα, κάτω από εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες, οι επιβάτες έβλεπαν για πρώτη φορά το Άγαλμα της Ελευθερίας. Για αρκετούς, η αναμονή είχε πλέον τελειώσει. Όσοι είχαν εισιτήρια της πρώτης και της δεύτερης θέσης, είχαν εξεταστεί ήδη μέσα στο καράβι και ήταν ελεύθεροι να ξεκινήσουν την ζωή τους στην Αμερική. Μοναδική προϋπόθεση για να τους επιτραπεί η είσοδος, ήταν να κουβαλούν μαζί τους 25 δολάρια, ώστε να δείξουν ότι μπορούν να επιβιώσουν μέχρι να βρουν δουλειά. Οι ταξιδιώτες της τρίτης θέσης ωστόσο, οι οποίοι ήταν και οι μοναδικοί που ουσιαστικά ονομάζονταν μετανάστες, έβαζαν τα πράγματά τους σε βάρκες και μεταφέρονταν στο νησί Ellis, με σκοπό να υποβληθούν σε νομικό και ιατρικό έλεγχο.

Οι γιατροί δούλευαν ανά ομάδες των δύο και χρησιμοποιούσαν το σύστημα των «έξι δευτερολέπτων». Τότε υπήρχε η άποψη ότι ένας έμπειρος ειδικός μπορούσε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να διαπιστώσει μόνο με το βλέμμα την κατάσταση της υγείας του ταξιδιώτη και να διαγνώσει από αναιμία μέχρι κιρσούς. Αν όλα ήταν καλά, όπως συνέβη στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μετανάστες έπαιρναν την πολυπόθητη άδεια και έβρισκαν κατοικία, τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια, στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ. Πάνω στο νησί, πολλοί αποκτούσαν καινούρια ονόματα, καθώς αν κάποιος υπάλληλος δεν μπορούσε να εκφέρει το όνομα κάποιου, το μετέτρεπε σε κάτι πιο απλό και σύντομο. Η πρώτη μετανάστρια που πέρασε από το νησί Ellis ήταν η Annie Moore, ένα 15χρονο κοριτσάκι από το Cork της Ιρλανδίας. Πήρε από τους υπαλλήλους ένα κομμάτι χρυσό αξίας 10 δολαρίων, το μεγαλύτερο ποσό που είχε αποκτήσει στην μέχρι τότε ζωή της.

«Είδα δάκρυα χαράς, πολλά. Είδα και δάκρυα λύπης», αφηγείται η Δούκισσα Παπαδάκη, σε παλαιότερη εκπομπή του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα». Όταν υπήρχαν ενδείξεις ασθενείας, οι γιατροί έγραφαν με κιμωλία πάνω στο πανοφόρι ένα γράμμα και έστελναν τον εξεταζόμενο για επιπλέον έλεγχο. Το γράμμα ήταν διαφορετικό ανάλογα με το μέρος που οι γιατροί εντόπισαν την «ανωμαλία», για παράδειγμα Ν για το λαιμό, H για την καρδιά, Χ για παράνοια και πνευματικές ασθένειες και CT για το τράχωμα, μια πολύ κοινή ασθένεια του ματιού, ειδικά σε όσους προέρχονταν από την νοτιοανατολική Ευρώπη. Αν και οι πιο εξονυχιστικές εξετάσεις έβγαζαν τον εκάστοτε μετανάστη άρρωστο, τότε του απαγορευόταν η είσοδος στις ΗΠΑ και επέστρεφε στη χώρα του. Πολλοί παρέμεναν στο νησί πάνω από μία εβδομάδα, μέχρι να ακούσουν την ετυμηγορία για την περίπτωσή τους. Οι έγκυες γυναίκες κρατούνταν στο νησί, ώστε να μην γεννήσουν στην Αμερική και παιδιά τους να μην πάρουν υπηκοότητα. Πάνω από 350 παιδιά γεννήθηκαν στο νησί και 3.500 πέθαναν, μέχρι να αποφασιστεί αν θα φύγουν ή όχι.

Στο διάστημα 1892 έως 1924, πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες βρέθηκαν στο νησί Ellis και υπολογίζεται πως σχεδόν οι μισοί, επέστρεψαν κάποια στιγμή μόνιμα στην Ελλάδα. Οι Αμερικανοί δεν τους έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια. Τους φώναζαν «λιγδιάρηδες» («greaseballs») και «βρωμοέλληνες» («dirty Greeks»). Στον Νότο, οι Έλληνες βρέθηκαν στο στόχαστρο της Κου-Κλουξ-Κλαν, ενώ οι νόμοι που ψηφίζονταν για τους μαύρους ίσχυαν και για τους ίδιους, καθώς δεν θεωρούνταν «λευκοί».

Από το 1924 μέχρι το κλείσιμό του, το 1954, το νησί Ellis έπαψε να υποδέχεται μετανάστες. Με αλλαγές στη νομοθεσία, οι μετανάστες ελέγχονταν πριν φύγουν από τη χώρα τους από το Προξενείο. Από τότε, το Ellis χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο κράτησης για εγκληματίες και για ανεπιθύμητους μετανάστες, των οποίων η άδεια είχε λήξει. Δεν υπάρχουν αρχεία μεταξύ 1924-1954. Από το 1965, το νησί είναι μέρος του Εθνικού Μνημείου του Αγάλματος της Ελευθερίας και πλεόν στις εγκαταστάσεις του νησιού λειτουργεί μουσείο. Μέσω της ψηφιοποίησης των αρχείων και της εφαρμογής στο http://www.ellisisland.org/ ο καθένας πλέον μπορεί να εντοπίσει   συγγενείς που πριν χρόνια μετανάστευασαν στις ΗΠΑ και πέρασαν από την «κρίση» του Ellis.

Πηγή : http://tvxs.gr/

Μπορείτε επίσης να δείτε:
το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα  "Βρωμοέλληνες"  http://tvxs.gr/webtv/reportaz-xoris-synora/rxs-bromoellines

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

ΕΝΟΤΗΤΑ 3


Ρατσισμός


Α.  Ορισμός:


     Ρατσισμός ονομάζεται η διάκριση σε βάρος ατόμων, κοινωνικών ομάδων ή κατηγοριών ατόμων, που προσδιορίζονται με βάση τα φυλετικά ή και πολιτι­σμικά τους χαρακτηριστικά, με συνέπεια την ανάπτυξη αισθήματος υπεροχής και ανωτερότητας προς αυτούς.


Φυλετικός: διακρίσεις βασισμένες στη διαφορετικότητα του χρώματος ή εναντίον φυλών του τρίτου κόσμου.


Εθνικός: η αίσθηση της υπεροχής ενός έθνους έναντι των άλλων (εθνικι­σμός, σοβινισμός).


Κοινωνικός: διακρίσεις βασισμένες σε πολιτικές, ιδεολογικές, πνευματικές, οικονομικές, πολιτιστικές διαφορές, διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, των μειονοτήτων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες.




Β. Αίτια:


§  Έλλειμμα παιδείας. Ο απαίδευτος άνθρωπος κινείται παρορμητικά, ενστικτωδώς, χωρίς λογική. Έτσι, υιοθετεί εύκολα ανεπεξέργαστες, στερεοτυπικές πεποιθήσεις που υψώνουν διαχωριστικά τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους.


§  Η δεινή οικονομική κατάσταση που βιώνουν ορισμένοι άνθρωποι τους οδηγεί στην υιοθέτηση ρατσιστικών αντιλήψεων έναντι αλλοδαπών επειδή αποτελούν φθηνό εργατικό δυναμικό και τους «παίρνουν τις δουλειές».


§  Από την άλλη η οικονομική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο «ηθικοποιείται» με την υποτίμηση του εκμεταλλευόμενου (π.χ. οι Λευκοί θεωρούσαν κα­τώτερους τους Μαύρους, για να τους χρησιμοποιούν ως φθηνά εργατι­κά χέρια).


§  Το διαφορετικό πάντα φοβίζει. Θεωρείται αλλότριο, επικίνδυνο. Αντίθετα, οι όμοιοι με μας θεωρούνται ακίνδυνοι και, κατά συνέπεια, αποδεκτοί.


§  Το ρατσισμό ενισχύει και ο ναρκισσιστικός προσανατολισμός του εκπαιδευτικού συστήματος. Μέσω της ιστορίας, κυρίως, οι μαθητές αποκτούν μια εξιδανικευμένη εικόνα του έθνους και της καταγωγής τους θεωρώντας τα υπόλοιπα έθνη υποδεέστερα.


§  Έτσι, δημιουργούνται εθνικιστικές αντιλήψεις που έχουν τις ρίζες τους στη φαντασίωση να αποδείξουμε ότι έχουμε υψηλές καταβολές.


§  Επιπλέον, ο κίνδυνος αφομοίωσης των μικρών λαών από ισχυρά κράτη ενισχύει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και τους συσπειρώνει γύρω από τα εθνικά τους χαρακτηριστικά.


§  Το ρατσισμό πυροδοτούν και τα ΜΜΕ τα οποία για λόγους τηλεθέασης μυθοποιούν τη δράση των μεταναστών, παρουσιάζοντάς τους ως πηγή της εγκληματικότητας.


§  Φιλόδοξοι ηγέτες, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα σχέδιά τους, μαζοποιούν και παρασύρουν το λαό σε επικίνδυνες ρατσιστικές αντιλήψεις.


§  Ο ρατσισμός χρησιμοποιείται ως άλλοθι, για να αποπροσανατολιστεί ο λαός από σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.




Γ. Συνέπειες:


§  Κυριαρχεί ο δογματικός τρόπος σκέψης, αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να λειτουργήσει απροκατάληπτα.


§  Υψώνονται φραγμοί στις ανθρώπινες σχέσεις. Κυριαρχεί η αποξένωση η οποία εδράζεται σε φυλετικά ή πολιτισμικά κριτήρια.


§  Τα άτομα που υφίστανται το ρατσισμό βιώνουν τη χλεύη, τον εμπαιγμό, τον επαγγελματικό αποκλεισμό.


§  Ο αποκλεισμός ατόμων ή ομάδων στερεί τη συνεισφορά τους από τους υπόλοιπους.


§  Διογκώνονται τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα, υποσκάπτεται η κοινωνική συνοχή και διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε προνομιούχους και μη, με ανά­λογες συνέπειες στη μόρφωση, και στην επαγγελματική σταδιοδρομία.


§  Οι αποδέκτες των ρατσιστικών συμπεριφορών κλείνονται στον εαυτό τους, γίνονται εσωστρεφείς και χάνουν το αίσθημα της αυτοεκτίμησης.


§  Η ύπαρξη ρατσισμού δείχνει το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο μιας χώρας, αλλά και την έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα.



Δ. Τρόποι αντιμετώπισης:


  •     η ανθρωπιστική καλλιέργεια θα επιτρέψει την κριτική ε­πεξεργασία των ομαδικών προκαταλήψεων και τη συμφιλίω­ση με το συνάνθρωπο.



  •    η απόκτηση κοινωνικής συνείδησης σχετίζεται με την αλλαγή νοοτροπίας και την τοποθέτηση του συλλογικού συμφέροντος πάνω από το ατομικό.



  •   τα μέσα μα­ζικής ενημέρωσης και οι πνευματικοί άνθρωποι θα πρέπει να σταθούν πρωτοπόροι στην προσπάθεια για ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης απέναντι σε θέματα ρατσιστικής βίας.



  •    α­παιτείται κοινωνική και κρατική μέριμνα για τα άτομα και τις ομάδες που υφίστανται ρατσιστικές διακρίσεις.



  •    είναι ανά­γκη να επικρατήσει ο διάλογος ως το μόνο μέσο επίλυσης διαφορών ανάμεσα στα άτομα και στους λαούς.



  •  η ανάπτυξη των διεθνών σχέσεων σε επίπεδο επιστημονικό, οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό θα συμβάλει στην κυριαρχία του διεθνιστι­κού πνεύματος και κατ’ επέκταση στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών. 



  •  τέλος, η συνειδητοποίηση της ισότητας όλων των ανθρώπινων όντων ανεξάρτητα από χρώμα, κοινωνική τάξη, η εθνικότητα διέρχεται μέσα από την αλλαγή ηθικής και τη βίω­ση των αρχών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαι­οσύνης.
ΕΝΟΤΗΤΑ  3
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

                Απορρίπτοντας την αρχή της ισότητας, η ιδεολογία του ρατσισμού διακρίνει και διαχωρίζει με τρόπο μεροληπτικό τους ανθρώπους, ανάλογα με το χρώμα, το φύλο, την καταγωγή, το επάγγελμά τους. Παραδείγματα κοινωνικού ρατσισμού έχουμε πολλά, που δεν εμφανίζονται σε στενά τοπικά πλαίσια, αλλά χαρακτηρίζουν σχεδόν όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες σε παγκόσμιο επίπεδο: απέναντι στις γυναίκες, απέναντι στους νέγρους και σε ανθρώπους άλλων φυλών (Εβραίους, Ασιάτες, τσιγγάνους), απέναντι σε άτομα που μειονεκτούν πνευματικά ή σωματικά (ψυχικά ασθενείς, σωματικά ανάπηρους, φορείς του AIDS).            
Εκδηλώσεις ρατσισμού συναντούμε στην αρχαιότητα με το διαχωρισμό των ανθρώπων σε ελεύθερους και δούλους. Ο ρατσισμός αργότερα κυριάρχησε ως ιδεολογία και χαρακτήρισε ολόκληρες εποχές στη μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου (αποικιοκρατία – ναζιστική Γερμανία). Σήμερα, ο ρατσισμός έρχεται να ενισχύσει το γενικότερο κλίμα των αντιθέσεων και συγκρούσεων που κυριαρχεί στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.


                 Ένα από τα σημαντικότερα αίτια, που καλλιεργεί και θρέφει το φαινόμενο του ρατσισμού, είναι το χαμηλό πνευματικό και μορφωτικό επίπεδο πολλών ανθρώπων. Η πνευματική ρηχότητα εμποδίζει τον άνθρωπο να προσεγγίσει ηθικά και συναισθηματικά τους συνανθρώπους του μέσα από τις αρχές του ανθρωπισμού και ενισχύει την ανισότητα και την κυριαρχία του ισχυρού. Ταυτόχρονα οι προκαταλήψεις απέναντι σε ομάδες ανθρώπων ενισχύουν την ιδεολογία του ρατσισμού. Οι προκαταλήψεις αυτές εξαρτώνται από το πνευματικό επίπεδο των ατόμων. Επίσης πολλές μορφές κοινωνικού ρατσισμού οφείλονται σε οικονομικά συμφέροντα. Γι’ αυτό το λόγο καλλιεργείται ένα κλίμα εχθρικό εναντίον ατόμων ή ομάδων, με σκοπό να επιτευχθεί ο παραγκωνισμός τους από την κοινωνική και οικονομική ζωή. Στη σημερινή εποχή οι ανταγωνιστικές τάσεις χαρακτηρίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και πολύ συχνά οδηγούν στη ζήλια, στο μίσος, γεγονός που βοηθά στην υιοθέτηση ρατσιστικών αντιλήψεων. Η δημιουργία συμπλεγμάτων κατωτερότητας ή ανωτερότητας αποτελεί μια άλλη σημαντική αιτία ρατσισμού. Ορισμένοι άνθρωποι, προσπαθώντας να καλύψουν δικές τους ατέλειες και ελαττώματα, που οφείλονται στην ασταθή προσωπικότητά τους, υποβιβάζουν τους άλλους για να υπερυψωθούν οι ίδιοι. Τέλος, η έλλειψη σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων και γενικά καλλιέργειας των ανθρωπιστικών αξιών, ενισχύει τον κοινωνικό ρατσισμό.


                Ο ρατσισμός όλων των μορφών παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες που υποστήριξαν όλα τα φωτισμένα πνεύματα της ιστορίας. Με αυτόν τον τρόπο προσβάλλει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Περιθωριοποιούνται άτομα και ομάδες, με αποτέλεσμα να χάνει η κοινωνία ένα ιδιαίτερα σημαντικό και πολλές φορές ικανό δυναμικό, που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανάπτυξη και ευημερία.
Με αυτό τον τρόπο επικρατεί αναξιοκρατία, κοινωνικές ανισότητες, διχόνοια, φαινόμενα που δυναμιτίζουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας (απώλεια κοινωνικής συνοχής, ομαλότητας).


                Πολύ συχνά ξεσπούν συγκρούσεις, εκδηλώνονται ταραχές, κυριαρχεί η βία, που «πληγώνει» την έννοια και την αξία του πολιτισμένου ανθρώπου. Επιπροσθέτως, διευρύνεται το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και φτωχών. Δημιουργεί άθλιες συνθήκες διαβίωσης, και οδηγεί στην ανεργία και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, ένα, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Έτσι πολλοί ωθούνται στην εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε τάξεις «ισχυρών» και «αδυνάτων», «ανωτέρων» και κατωτέρων ανθρώπων.  Συντελεί στην εκμετάλλευση και την υποδούλωση των ανθρώπων και των λαών. Δημιουργεί «χωριστή συμβίωση» (Απαρτχάιντ) των κατοίκων ενός κράτους.



                Οι γονείς στο στενό περιβάλλον της οικογένειας πρέπει να διαποτίζουν τα παιδιά τους με ανθρωπιστικές αρχές. Έτσι, το άτομο από τη νεαρή ηλικία θα μαθαίνει να σέβεται το συνάνθρωπό του. Η ανθρωπιστική παιδεία είναι δυνατό να συμβάλλει στη στενότερη επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτου χρώματος, φύλου, καταγωγής, επαγγέλματος. Η πνευματική καλλιέργεια θα μας απομακρύνει από το φανατισμό και τις προκαταλήψεις, βοηθώντας στο να επανατοποθετήσουμε σε σωστότερες και δικαιότερες βάσεις τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας (συνειδητοποίηση της αξίας άνθρωπος). Απαιτείται η ενεργοποίηση των πνευματικών ανθρώπων, ώστε να αγωνιστούν για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, στις χώρες που υπάρχουν. Θα πρέπει να υπάρξει επίσης μια δικαιότερη κοινωνική πολιτική, που δε θα κάνει καμιά διάκριση μεταξύ των ανθρώπων, αλλά θα παρέχει σε όλους ίσες ευκαιρίες στον τομέα της απασχόλησης, της εφαρμογής των νόμων και γενικά σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης δραστηριότητας που καθορίζεται από τις σχέσεις κράτους – πολίτη. Επιπλέον είναι απαραίτητη η ευαισθητοποίηση όλων των κρατών σε παγκόσμια κλίμακα πάνω σε θέματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (μειονότητες) καθώς και η υλική και ηθική βοήθεια στους λαούς που καταπιέζονται από το ρατσισμό.


                Επιβάλλεται, κυρίως στη σημερινή εποχή, οι προσπάθειες για έναν κόσμο δικαιότερο, πιο πολιτισμένο, να είναι συνεχείς. Και για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού θα πρέπει να εργαστούμε όλοι σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Μόνο, λοιπόν, με την εξάλειψη κάθε είδους διάκρισης θα μπορέσει να παγιωθεί η ειρήνη, η συνεργασία και η γόνιμη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

ΕΝΟΤΗΤΑ 3

Όταν οι Έλληνες νομοθετούσαν κατά τα πρώτα βήματα του νεοελληνικού κράτους

Ας συνδυάσουμε λοιπόν όσα μάθαμε πριν λίγο καιρό στο μάθημα της Ιστορίας με τη συζήτησή μας κατά των διακρίσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας



ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ 3ος, σελ. 26
Α΄ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ, εν ΕΠΙΔΑΥΡΩ




Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Πώς πήραν το όνομά τους οι μήνες του έτους;

(το κόλπο που μας μάθαιναν οι γονείς μας...)


Το σημερινό μας ημερολόγιο, που είναι πια παγκόσμιο, έχει την αρχή του στο ρωμαϊκό ημερολόγιο που καθιέρωσε ο Ιούλιος Καίσαρας. Το ημερολόγιο αυτό το δημιούργησε ο αστρονόμος Σωσιγένης, από την Αλεξάνδρεια, επειδή όμως το εισήγαγε και το επέβαλε ο Ιούλιος Καίσαρας, γι’ αυτό και επεκράτησε με την ονομασία ιουλιανό ημερολόγιο.


 Το ιουλιανό ημερολόγιο έχει ως μόνο σημείο αναφοράς του τον ήλιο, είναι δηλαδή ηλιακό. Η διάρκεια τού έτους αντιστοιχεί στο χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο συνεχείς διαβάσεις του ηλιακού κέντρου από το σημείο της εαρινής ισημερίας, (365 μέρες, 5 ώρες και 49 λεπτά περίπου). Πάνω στο ιουλιανό ημερολόγιο η χριστιανική εκκλησία τοποθέτησε το εορτολόγιό της. Με τον τρόπο που μετριόταν ο χρόνος είχε ως αποτέλεσμα κάθε εκατό περίπου χρόνια να χάνεται μια ολόκληρη ημέρα. Γι’ αυτό το 1582 ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ΄, για να αποκατασταθεί αυτή η αναντιστοιχία μεταρρύθμισε το ιουλιανό ημερολόγιο, όπως είναι σήμερα. Από το όνομά του ονομάστηκε γρηγοριανό ημερολόγιο.



Οι ονομασίες των 12 μηνών και του ιουλιανού και του γρηγοριανού ημερολογίου διατηρήθηκαν ίδιες και είναι λατινικές.



 Οι Ρωμαίοι είχαν πρωτοχρονιά την πρώτη του Μάρτη και τους μήνες, στην αρχή, τους ονόμαζαν με βάση την αριθμητική τους σειρά: Πρώτος, Δεύτερος κ.λπ. Αργότερα τους έδωσαν ονόματα θεών και αυτοκρατόρων. ΄Ετσι οι επίσημες ονομασίες των μηνών διαμορφώθηκαν ως εξής:



ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ: Είναι ο πρώτος μήνας του ημερολογιακού μας έτους. Ονομάστηκε από το ρωμαϊκό θεό Janus – Ιανό. Ο Ιανός ήταν θεός της αρχής και του τέλους. ΄Ηταν ο θεός επόπτης της κάθε κρίσιμης καμπής: καμπής στο χρόνο, στη ζωή μας. Τον Ιανό οι Ρωμαίοι τον παρίσταναν διπρόσωπο. Στις πύλες της Ρώμης το άγαλμά του κοίταζε με το ένα πρόσωπο την έξοδο και με το άλλο την είσοδο της πόλης, κοίταζε δηλαδή προς τα πίσω και προς τα εμπρός.



ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ:΄Ελαβε το όνομά του από το λατινικό Februare που σημαίνει κάθαρση, αφού οι Ρωμαίοι το μήνα αυτό καθάριζαν την πόλη και τους αγρούς τους λιτανεύοντας επί δώδεκα μέρες και θυσιάζοντας. Με τη θέσπιση του ιουλιανού ημερολογίου οι ημέρες του Φεβρουαρίου από 30 περιορίσθηκαν στις 29 και επί αυτοκράτορος Αυγούστου αφαιρέθηκε ακόμη μία μέρα η οποία προστέθηκε στο μήνα Αύγουστο προς τιμή του Αυτοκράτορος. Ορίσθηκε όμως ανά τέσσερα έτη να προστίθεται μια μέρα στο Φεβρουάριο και οι 28 ημέρες να γίνονται 29 προς συγχρονισμό του ημερολογιακού με το ηλιακό ημερολόγιο. Το έτος που ο Φεβρουάριος έχει 29 ημέρες ονομάζεται δίσεκτο.



ΜΑΡΤΙΟΣ: Ο Μάρτιος έλαβε το όνομά του από τον Ρώμο, ο οποίος θέλοντας να τιμήσει το θεό ΄Αρη, στα λατινικά Mars, έδωσε το όνομά του στον πρώτο μήνα του ρωμαϊκού ημερολογίου, που μέχρι τότε ονομαζόταν primus. Από τους Εβραίους ο μήνας αυτός ονομάζεται Νισάν. Είναι ο έβδομος μήνας του εκκλησιαστικού και βυζαντινού ημερολογίου και ο τρίτος του ισχύοντος πολιτικού ημερολογίου.



ΑΠΡΙΛΙΟΣ: ΄Ελαβε το όνομά του από το λατινικό Aprilis που προέρχεται από το ρήμα aperire, που σημαίνει ανοίγω, διότι κατά το μήνα αυτό ξεκινά-ανοίγει η άνοιξη. Οι Ρωμαίοι είχαν αφιερώσει το μήνα αυτό στη θεά Αφροδίτη.



ΜΑЇΟΣ: Το όνομά του το πήρε από τη λατινική λέξη magnus που σημαίνει μέγας. Αποκαλείτο έτσι είτε γιατί η διάρκεια της μέρας μεγάλωνε, είτε –κατ’ άλλους- το μήνα αυτό ετελούντο οι γάμοι των αρχόντων των Ρωμαίων. Κατά μία άλλη άποψη το όνομα Μάιος προήλθε από το όνομα της μητέρας του Ερμή, η οποία ονομαζόταν Μαία και στην οποία οι Ρωμαίοι προσέφεραν θυσίες την πρώτη μέρα του μήνα αυτού.



ΙΟΥΝΙΟΣ: Ο Ιούνιος έχει λάβει το όνομά του από τη λατινική λέξη Juno, που ήταν ένα από τα ονόματα της θεάς ΄Ηρας. Κατά το μήνα αυτό, που αντιστοιχούσε στον τέταρτο του ρωμαϊκού ημερολογίου, ετιμάτο η ΄Ηρα με τελετές στην αρχαία Ρώμη.



ΙΟΥΛΙΟΣ: Το όνομά του το οφείλει στον πρώτο μονάρχη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, (Julius). Στην αρχή ονομαζόταν Κυϊντήλιος. Με απόφαση της Γερουσίας της Ρώμης, το 44 μ.Χ. ονομάσθηκε Ιούλιος.



ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ: Ο Αύγουστος έλαβε το όνομά του από τον αυτοκράτορα Οκταβιανό, ο οποίος είχε τον τίτλο του Αυγούστου, δηλαδή του σεβαστού. Το μήνα αυτό ο Οκταβιανός αναγορεύτηκε για πρώτη φορά ύπατος. Την αρχή ο μήνας αυτός ονομαζόταν Σεξτίλιος.



ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ: Πήρε το όνομά του από το λατινικό Septem που προέρχεται από το ελληνικό επτά, καθώς ήταν ο έβδομος μήνας στο ρωμαϊκό ημερολόγιο. Στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο ο Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου. Η Ινδικτιών αναγνωρίστηκε από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, (Σεπτέμβριος 312 μ.Χ.), ως χρονολογική μονάδα και είναι ένας κύκλος 15 ετών.



ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ: Ονομάστηκε έτσι από το λατινικό Octo, το οποίο προέρχεται από τον ελληνικό αριθμό οκτώ. Στη Ρώμη ο Οκτώβριος αποκαλείτο Sementilius, (semen σημαίνει σπόρος) και είχε λάβει την ονομασία αυτή επειδή είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας της σποράς.



ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ: Πήρε το όνομά του από το λατινικό Novem που σημαίνει ένατος, επειδή ήταν ο ένατος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου.



ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ: Ο Δεκέμβριος έχει πάρει την ονομασία του από το λατινικό Decem, σημαίνει δέκα-δέκατος, καθώς ήταν ο δέκατος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου.

 Ο Αυτοκράτορας Κόμμοδος είχε δώσει στο μήνα αυτό την ονομασία Αμαζών προς τιμή της συζύγου του.




Λαϊκά ονόματα μηνών 



Εκτός από την επίσημη ονομασία των μηνών ο ελληνικός λαός έχει δώσει στους μήνες διάφορα άλλα λαϊκά ονόματα, σύμφωνα πάντα με τις γεωργικές ασχολίες που γίνονται σε καθέναν απ' αυτούς:

Ο Ιανουάριος λέγεται και Γενάρης, Πρωτάρης (πρώτος μήνας του χρόνου), Καλαντάρης (λέμε τα κάλαντα), Γατόμηνας (ζευγαρώνουν οι γάτες), Κρυαρίτης (έχει μεγάλα κρύα), Μεσοχείμωνας (είναι ο μεσαίος μήνας τους χειμώνα), Τρανός, Μεγάλος Μήνας (έχει 31 μέρες).


Ο Φεβρουάριος λέγεται και Φλεβάρης, Κουτσοφλέβαρος, Κουτσός, Μικρός (γιατί έχει 28 μέρες), Φλιάρης (γιατί είναι ο τελευταίος μήνας του χειμώνα "φλιά = κατώφλι"), Κλαδευτής (γιατί κλαδεύουμε).



Ο Μάρτιος λέγεται και Μάρτης, Παλουκοκαύτης (ανάγκαζε, με το απρόοπτο κρύο του, να καίνε ακόμα και τα παλούκια για να ζεσταθούν), Βαγγελιώτης (γιατί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου), Πουλιαντέρης, Ανοιξιάτης (είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης), Φυτευτής (γιατί φυτεύουμε).

Απρίλιος λέγεται και Απρίλης, Άι - Γιωργίτης (γιατί γιορτάζει ο Άγιος Γεώργιος), Τριανταφυλλάς (γιατί ανθίζουν τα τριαντάφυλλα), Γρίλλης (γκρινιάρης.



Ο Μάιος λέγεται και Μάης, Κερασάρης (γιατί βγαίνουν τα κεράσια), Πράσινος (γιατί πρασινίζει ο τόπος), Πενταδείλινος (γιατί μεγαλώνει η μέρα), Λούλουδος (γιατί ανθίζουν τα λουλούδια).



Ο Ιούνιος λέγεται και Θεριστής (γιατί θερίζουμε τα σπαρτά), Άι - Γιαννίτης (γιατί στις 24 γιορτάζουμε τη γέννηση του Ιωάννη του Προδρόμου).



Ο Ιούλιος λέγεται και Αλωνιστής, Αλωνάρης (γιατί αλώνιζαν τα σιτάρια), Άι - Λιάτης (γιατί στις 20 γιορτάζουμε τον Προφήτη Ηλία).


Ο Αύγουστος λέγεται και Δριμάρης (δρίμες = οι έξι πρώτες μέρες του Αυγούστου που κατά τη λαϊκή δοξασία είναι δυσοίωνες), Πενταφάς (λόγω της αφθονίας των καρπών), Καλός Μήνας, Παχομύγης (γιατί είναι παχιές οι μύγες), Συκολόγος (γιατί ωριμάζουν τα σύκα).



Ο Σεπτέμβριος λέγεται και Τρυγητής (γιατί γίνεται ο τρύγος των σταφυλιών), Σταυριάτης (γιατί στις 14 γιορτάζουμε την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού), Ορτυκολόγος (γιατί εμφανίζονται τα αποδημητικά ορτύκια).



Ο Οκτώβριος λέγεται και Βροχάρης (γιατί αρχίζουν τα πρωτοβρόχια), Άι - Δημητριάτης (γιατί στις 26 γιορτάζουμε τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου).

Ο Νοέμβριος λέγεται και Νοέμβρης, Αρχαγγελίτης, Άι -Ταξιάρχης (γιατί στις 8 γιορτάζουμε τη γιορτή των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ), Μεσοσπορίτης ( γιατί σε αρκετές περιοχές της πατρίδας μας βρίσκονται στο μέσο της σποράς).


Ο Δεκέμβριος λέγεται και Νικολοβάρβαρα (γιατί στις 4 γιορτάζουμε τη γιορτή της Αγίας Βαρβάρας και στις 6 του Αγίου Νικολάου), Χριστουγεννιάτης (γιατί στις 25 γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα).

Πηγές: http://friendshipiseverything.blogspot.gr/
και  http://laikiparadosi.blogspot.gr/